Επιβίωση στη ζωή VS επιβίωση στην τηλεόραση

Τα καλά, μεγάλα "θηράματα", τα "χτυπάς" μόνο με συνεργατικές διαδικασίες…

Κι εννοώ τους υψηλότερους στόχους.

Αυτοί αξίζουν τον κόπο, επειδή τους μοιράζεσαι και τους απολαμβάνεις με την ησυχία σου… 

Η επιβίωση στην πραγματική ζωή, δεν εξαρτάται (επειδή εμείς δεν θέλουμε να εξαρτάται) μόνο από ένα πιάτο ρύζι, που θα χρειαστεί να "παίξουμε ανταγωνιστικά" για να το πάρουμε από τους "άλλους"…
Όπως έχουμε παρακολουθήσει σε ταινίες φαντασίας, που παρουσιάζουν τον κόσμο μετά από μεγάλες φυσικές καταστροφές, φαίνεται σημαντικό για τα άτομα να διατηρήσουν ό,τι έχει απομείνει από τον πολιτισμό τους ή/ και να δημιουργήσουν κάτι παρόμοιο με ό,τι καταστράφηκε. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε κι άλλες, πιο σύνθετες, ανάγκες, προκειμένου να επιβιώσουμε κι αυτές είναι να έχουμε ποιότητα ζωής με ψυχαγωγία, να εκφραζόμαστε καλλιτεχνικά, να παίζουμε (χωρίς έπαθλα), να στολίζουμε το χώρο μας και να δημιουργούμε νέα πράγματα από τα ήδη υπάρχοντα....

Η επιστήμη της ψυχολογίας μας διδάσκει ότι, 

όταν "παίζουμε" με τις βιολογικές ανάγκες των ατόμων, τότε στενεύουν τα περιθώρια να μιλάμε για κίνητρα για αγάπη, ομαδικότητα, εκτίμηση, αυτοεκτίμηση και υψηλότερους προσωπικούς στόχους… 

Όλοι έχουμε μια ιδέα, περίπου, ότι, δεν εκφραζόμαστε με ασφάλεια και δεν είμαστε "οι εαυτοί μας" όταν οι βιολογικές ανάγκες μας δεν είναι ικανοποιημένες...

Επιβίωση, παρόλα αυτά, δεν είναι αυτό που δείχνει η τηλεόραση…

Αυτά γίνονται στα τηλεπαιχνίδια.
Για κάποιους σκληρά, ανταγωνιστικά, ακαλαίσθητα.

Για μένα, είναι, προς το παρόν, απλά τηλεπαιχνίδια, χωρίς χαρακτηρισμούς και κάποιες φορές, τα έχω παρακολουθήσει από το σπίτι μου. Δεν με ενοχλούν, δεν μου προκαλούν περισσότερη ανησυχία απ’ όσα άσχημα νέα παρακολουθούν τα παιδιά στις ειδήσεις, χωρίς να προκύπτουν μηνύματα από αυτά, συνεπώς δεν με τρομάζουν ιδιαίτερα…

Ωστόσο, επειδή η δύναμη της υποβολής είναι σημαντική και η μίμηση είναι μια διαδικασία πρωταρχική στη δραστηριότητα των παιδιών, πράγματι υπάρχει περίπτωση να εμφανιστούν κάποιες συνέπειες στην ψυχολογία των παιδιών εάν παρακολουθούν αποκλειστικά τέτοια προγράμματα, επειδή σε αυτά προβάλλεται ο ανταγωνισμός ως μονόδρομος για ένα τελικό έπαθλο το οποίο είναι χρηματικό.

Ας πούμε, ένα παιχνίδι που δεν θα προέβαλε τον ανταγωνισμό ως μονόδρομο, θα μπορούσε, για παράδειγμα, να προβάλλει και να επιβραβεύει κάποιες θετικές πρωτοβουλίες των παικτών, όπως, οι κατασκευές, το να συνεργαστούν με παίκτες άλλων ομάδων για δραστηριότητες ψυχαγωγίας όπως μια θεατρική παράσταση ή μια γιορτή, το να συζητάνε για εμπειρίες μέσα από τις οποίες θα προκύψουν μηνύματα και θα βοηθηθούν κάποιοι που παρακολουθούν το παιχνίδι, το να κάνουν καταμερισμό και διακόσμηση των χώρων όπου κατοικούν κτλ... Θα μπορούσαν, επίσης, να υπάρχουν δυο έπαθλα, ένα μεγάλο, εάν όλοι οι παίκτες συνεργαστούν με συγκεκριμένο τρόπο και ένα ατομικό, μικρότερο, έπαθλο, εάν δεν συνεργαστούν με αμοιβαία ωφέλιμο τρόπο.

Το θέμα είναι, βέβαια, κατά τη δική μου γνώμη, όχι το πώς θα κλείσουμε τις τηλεοράσεις, αφού ό,τι προβάλλεται εκεί μπορούμε να το εξηγήσουμε και στα παιδιά ως ένα ακόμη παιχνίδι με διαφορετικούς κανόνες (τους κανόνες της τηλεθέασης κτλ...), αλλά το τι έχουμε κάνει ώστε να γίνει βίωμά μας, από παιδιά, η σημασία της συνεργασίας στην επιβίωση και εξέλιξη του ανθρώπου…

Και μαζί, η σημασία της δέσμευσης σε έναν ανώτερο στόχο, που μας κάνει να ξεπερνάμε τα εμπόδια, τις ματαιώσεις, τις δυσκολίες…

ή η σημασία του μοιράσματος της γνώσης, η πίστη στον άνθρωπο και η σημασία της ελπίδας…

και κυρίως, η σημασία του να αναβάλλουμε (ή/ και να παραιτούμαστε από) μερικές από τις προσωρινές, ατομικές επιδιώξεις, ώστε να χτυπάμε τα "μεγάλα θηράματα" με παρέα και να μην αναγκαζόμαστε να τρώμε βιαστικά ή/ και κρυμμένοι ευτελείς "λείες"… 

Έχω την αίσθηση, τέλος, ότι, αυτό που λείπει είναι να είμαστε πιο σίγουροι γι' αυτά που μας είναι απαραίτητα για να είμαστε καλά κι όχι να "επιβιώνουμε" με αρνητικούς όρους...

Χ. Κ.