10 λόγοι και ένας για να είσαι ο εαυτος σου...

Κάτι, "μέσα" μας, "αγανακτα" σε σχέση με τα προσωπεια αλλά και με τις επικρισεις που αφορούν άτομα αντί για συμπεριφορές...

Εύκολο, κάποιες φορές, να πεισεις το μυαλό, αλλά ποτέ να ξεγελασεις το σώμα... Τα σώματα εχουν τους δικούς τους, αχρονους, νόμους... Με αυτό, θελω να πω οτι ολοι μας, γενικά, επιδιωκουμε την καλη "οργανωση", αλλα, αν δεν είσαι, αυτο που λεμε, "ο εαυτος σου", τοτε κάτι δεν παει καλά, καπου εκει... στο στομάχι...

Κι ειναι πολύ σημαντικό, ιδιαιτέρως όταν τα κοινωνικά πλαίσια και οι ρόλοι διέρχονται μεταβολές και "κρίσεις", τα άτομα να εχουνε μια σιγουριά για το "πού πάνε" αλλά και τα περιθώρια να είναι "οι εαυτοι τους"...

Πότε μια "δεύτερη ευκαιρία" αξίζει τον κοπο;

Στη ζωή μας, συνήθως, συναντάμε περισσότερες απο μια φορές κάποια άτομα, τυχαια, μετά από χρόνια, σε διαφορετικές συνθήκες `η επειδή το επιδιωξαμε εμείς `η εκείνοι...

Κι άλλες φορές, βεβαια, καλουμαστε να αποφανθουμε άμεσα, και να συμπεριφερθουμε αναλογα, πριν ακόμα τα πράγματα "κατασταλαξουνε" μέσα μας...

"Μια δεύτερη ευκαιρία, θα αξίζει τον κοπο;"

Η απάντηση, έτσι κι αλλιώς, δεν είναι απλή...

Όταν τα λάθη είναι δημιουργικα...

Δημιουργικες μπορούν να γινουν όλες οι καθημερινες μας δραστηριότητες, έξω και μέσα  στη "ρουτινα" μας...
Το καλό με τη δημιουργικοτητα είναι οτι υπάρχει ήδη μέσα μας, οτι καλλιεργείται οσο περισσότερο τη χρησιμοποιοιουμε, ειναι ανεξαντλητη και δεν έχει κανόνες...

Εμείς και ...η δημιουργικοτητα

Η δημιουργικοτητα μας βοηθά να ξεπερναμε τα μικρα και τα μεγαλα εμποδια `η/ και τα σημεία που δεν ειναι και τα πιο ..."δυνατά" μας, ας πούμε!

Επιβάλλεται να "γνωρισουμε" τον εαυτό μας;

Το πολύτιμο "εγώ", ο εαυτός μας, περιλαμβανει κοινα σημεία που έχουμε με τους αλλους, ωστοσο εστιαζει στις ατομικές διαφορές μας...
Για τον κάθε έναν απο εμάς ξεχωριστά, αποτελεί το άτομο που γνωριζουμε καλυτερα...

Γιατί όμως νιωθουμε την αναγκη να γνωριζουμε ακομη καλύτερα κάτι που ειναι ...δεδομενο;

Μια "αδομητη" διδασκαλία...

Πώς γίνεται να διδασκουμε με συστηματικο τρόπο, διατηρώντας παράλληλα αμειωτο το ενδιαφέρον των ακροατων, ιδιαίτερα οταν πρόκειται για παιδιά;

Ο καθένας επιστρατευει διαφορετικες μεθόδους `η συνδυασμούς μεθόδων ανάλογα με τις απόψεις του σχετικά με το ποιες, τελικα, λειτουργούν στην πραξη. Σε κάθε περίπτωση, τα συγχρονα επιστημονικά δεδομένα, προτείνουν το συνδυασμό μεθοδων: ατομικη με ομαδική εργασία, εργασίες ανοικτων και κλειστων απαντησεων, παρακολουθηση οπτικοακουστικου υλικου, βιωματικα έργα...

Ωστοσο, υπαρχει κι ενας διαφορετικός, λιγακι πιο "αδομητος" τρόπος,  ο οποιος "φρεσκαρει", κατά τη γνώμη μου, τόσο τη σχεση μας με το ακροατήριο, όσο και το ενδιαφέρον για το αντικείμενο διδασκαλίας.

Το "Τακτ", οι Κοινωνικοι Ρόλοι και "το Κομματι μας", μερος πρώτο

Τακτ είναι...

•  ...σε γενικές γραμμές η λεπτοτητα, οι "καλοί τρόποι", αυτό που λέμε να είναι κάποιος διακριτικός,
• ...η αρετή αυτή που προστατεύει τα πρόσωπα από το "ξεγυμνωμα" τους: αυτός που διαθέτει τακτ, δείχνει σεβασμό στην προσωπικότητα των αλλων, σεβεται το ρόλο τους επειδη αναγνωρίζει την προσπάθεια που χρειάζεται να κάνουμε όλοι ώστε να είμαστε συνεπεις στις απαιτησεις των ρολων μας. Γι αυτό το λόγο, καλυπτει τις "παραφωνιες" που, ενδεχομενως, προκύπτουν μη ηθελημενα.
• ...οι συμπεριφορες εκείνες που επιτρέπουν στους αλλους να διαχειρίζονται τις εντυπώσεις, οπως θελουν, για τον εαυτό τους. Με αυτές τις συμπεριφορές αποφεύγονται οι απευθείας "συγκρούσεις": αυτός που διαθέτει τακτ, παίζει, συνειδητοποιημενα, με τους όρους των άλλων, τουλάχιστον στα "ζωτικής" σημασίας, για εκείνους θέματα. Στην αποτελεσματικη επικοινωνία, ο καθε ακροατης αναγνωρίζει τα μηνύματα που εκπέμπει ο αλλος (λεκτικα, οπτικα, γλώσσα σώματος), και συλλεγοντας περισσότερες πληροφορίες για τον άλλο (δηλαδή, χωρις να απαντα συμφωνα με στερεοτυπα), συμπεραινει πώς θα ήθελε ο αλλος να του φέρονται και προσαρμόζεται σε αυτο το επίπεδο.

Όμως, τακτ δεν είναι μόνο και μόνο το να λεμε στους άλλους αυτό που θέλουν να ακουσουν: μια τέτοια συμπεριφορά θα ήταν ειρωνικη και κάποιες φορές κυνικη.

Αν όλοι είχαμε τακτ, στην ουσια, θα μπορούσαμε να κάνουμε ο καθενας "το κομμάτι του", εως το σημειο εκεινο, βεβαια, που δεν θα υπηρχε κινδυνος να χαλασουμε "το κομματι" του αλλου.

Προϋπόθεση θα ήταν να τηρειται απ ολους ο σεβασμός στους νόμους και να προωθουνται οι κοινωνικές δραστηριότητες που καλλιεργούν απο μικρη ηλικια την αναγνωριση κι εμπεδωση των αγραφων (ηθικων) κανόνων.

Ιδανικα, αφού ολοι θα σεβομασταν τους ρόλους ολων, συμφωνα με το "δικαίωμα καθενός να του συμπεριφέρονται ανάλογα με αυτό που δείχνει οτι είναι" (χωρις να δειχνουμε προκαταβολικα, δυσπιστια και χωρις να βασιζομαστε σε κακοπροαιρετες απομονωσεις στοιχειων, χωρις, δηλαδη, προκαταληψεις) οπως περιγράφει ο E.Goffman, Καναδός κοινωνιολόγος και συγγραφέας, θα εξασφαλιζαμε και περισσότερη αυτονομία, τουλάχιστον σε εκείνες τις διαστάσεις που είναι για τον καθένα "κρισιμες".

Χ.Κ.

Μερες- Σταθμοί: 4τη Ιουνίου...

4 Ιουνίου 1983:
Καθιερώθηκε απο τον ΟΗΕ η Διεθνής μέρα κατά της Επιθετικότητας εναντίον των Παιδιών.

Εξι χρόνια μετά, θα υπογραφοταν το πιο σημαντικό επισημο κείμενο για τα παιδιά, η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιου, στις 20 Νοεμβρίου 1989.

Οι διεθνείς οργανισμοί και η κοινωνία πολιτών πραγματοποιουν ολο το χρόνο δράσεις για να μειώσουν τη βία, την επιθετικότητα, την εκμετάλλευση, τον αναλφαβητισμο, τις συνέπειες της φτώχειας, των φυσικων καταστροφών, των πολέμων...
Οι παγκοσμιες μερες αφιερωνονται στο να θυμομαστε ολοι και να δίνεται αναφορά των δράσεων αυτων, προκειμένου να συντονιζονται τα κοινα σχεδια δρασης και να διαμορφωθει μια κοινη κουλτούρα προστασίας των παιδιων σε πανανθρωπινο επίπεδο.
Όσες περισσότερες δράσεις προστίθενται κι οσες περισσότερες ημερομηνίες στην ατζεντα, για καποια θεματα αξίζει να αφιερωνουμε έστω και μια μερα παραπάνω...

Προσδοκιες που δεν αντιστοιχούν στην Πραγματικότητα σε σχέση με τα Παιδιά

Παιδικη Ηλικια: Κατανοηση και Προστασια

Τις τελευταίες δυο δεκαετίες, δινουμε περισσότερο χρόνο στην κατανόηση της παιδικοτητας και του παιδικού κοσμου, προκειμένου να συμπεριλαβουμε στην ημερήσια διάταξη τα δικαιώματα, τις ιδιαίτερες ανάγκες και τις επιθυμίες των παιδιων. Γενικα, η παιδικη προστασια αναδεικνύει δυο ενότητες ρολων κι υποχρέωσεων: των γονέων και της κοινωνίας, ως αλληλεπικαλυπτομενων αλλα και συμπληρωματικων μεταξυ τους.
Τα παιδιά, όμως, εξακολουθούν να παραμένουν "εκεινοι" οι "αγνωστοι" καθως,

"Πρόγραμμα" και το Καλοκαίρι;

Οι πιο πολλοι συμφωνούμε οτι "καλοκαίρι" και "πρόγραμμα" δεν πάνε μαζί. Θα το λέγαμε με το χέρι στην καρδιά και θα διναμε ευχαριστως πολλά ελαφρυντικα και στους άλλους να χαλαρωσουν μαζί μας...
Όμως, σε καποιες περιπτώσεις ειναι θεμιτο να είμαστε "κολλημενοι" με το πρόγραμμα...