Η ανάγκη για παιχνίδι

Ευρήματα των θεωριών μάθησης και σε σχέση με το ρόλο των κινητρων στις διαδικασίες της, έχουν αποδείξει οτι υπάρχει μια εμφυτη ανάγκη για παιχνίδι, σε όλο το ζωικό βασίλειο και στους ανθρώπους. Πρόκειται δηλαδή, για τις δραστηριότητες εκείνες, που δεν στοχεύουν άμεσα στην κάλυψη κάποιας από τις ανάγκες που θεωρούμε ως περισσότερο βασικές, αλλά είναι μάλλον δράσεις εκφρασης, εξερεύνησης, πειραματισμου και δοκιμής νεοαποκτηθεντων προσοντων...
Πρώτα απ` όλα, θα ήθελα να τονισω ότι το στατους του παιχνιδιού ως βασική διαδικασία μάθησης, θα πρέπει να αποκατασταθεί, τόσο όσον αφορά την "παραδοσιακή", όσο και την ειδική αγωγή. Και αναφερόμαστε κυρίως, στο παιχνίδι που αφορά τον "αδομητο" και αυθόρμητο χρόνο, τον οποίο δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε σε καμια των περιπτώσεων ως "χαμένο χρόνο".
Στη συνέχεια, παρατίθενται οι λόγοι για τους οποίους, η έκφραση μέσω των "παιχνιδιών", της τεχνης και των "παιχνιδιών ρόλων", τόσο ομαδικά και οργανωμένα, όσο και αυθόρμητα, είναι τόσο σημαντική για την ατομική ανάπτυξη:

Nα λέμε αυτό που σκεφτόμαστε;

Πριν απ’ όλα, όμως, ας ξεκινήσουμε από το ότι, είναι διαφορετικό να λέω την άποψή μου και διαφορετικό να λέω αυτό που σκέφτομαι. Όχι ότι «επιτρέπεται» το ένα και το άλλο «απαγορεύεται»… Απλά, υπάρχουν διαφορετικοί «χώροι» που μπορώ να κάνω το ένα, το άλλο ή και τα δύο. Χωρίς αυτός ο διαχωρισμός να είναι, ωστόσο, «υποχρεωτικός»: κάποιες φορές, είναι μια έκπληξη το να πω αυτό που σκέφτομαι, σε ένα πλαίσιο που θα έπρεπε να εκφραστώ πιο «τυπικά». Κάποιες άλλες φορές, λένε, ότι είναι σοφό να μην πω αυτό που σκέφτομαι.

Γενικά, το να «λέω αυτό που σκέφτομαι», δεν μπορεί, για πολλούς λόγους, να είναι μια διαδικασία η οποία δεν θα υπόκειται σε ενός είδους …«ραφινάρισμα»! Ξεκινώντας από τη «λογοκρισία» μεταξύ συνειδητών και ασυνείδητων σκέψεων, η οποία είναι αυτόματη και δεν αντιλαμβανόμαστε καν ότι πραγματοποιείται, υπάρχουν γενικά, δεύτερες σκέψεις, σχετικά με καθετί που σκεφτόμαστε κι έως ότου αυτό εκφραστεί με λόγια…

«Λέω αυτό που σκέφτομαι», μπορεί να σημαίνει:

Τελικά υπάρχουν "τοξικοί" άνθρωποι;

Γενικά, υπάρχει μια τάση, να αναφερόμαστε, στον καθημερινό  λόγο, σε κάποιους τύπους ανθρώπων ως "τοξικούς" αλλά και να παρουσιάζονται ανάλογες συμβουλές αποφυγής και διαχείρισης τους. Πρόκειται, ωστόσο, για ένα σχήμα του λόγου, δηλαδή μια περιγραφή, με την οποία δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε, για δυο τουλάχιστον, πολύ σημαντικούς, λόγους: ο πρώτος λόγος είναι ότι, εάν ρίξουμε ένα τόσο μεγάλο βάρος στο πώς είναι ο άλλος, τότε είναι σαν να αποποιουμαστε ένα μεγάλο μέρος των δικών μας ευθυνών και ο δεύτερος λόγος είναι ότι, δεν θα μπορούσαμε να θέσουμε ένα "όριο τοξικότητας", πέρα από το οποίο, κάποιος δύναται να βλαπτει την υγεία των άλλων! Μοιάζει κάπως αστείο...

Όντως, κάποια περιβάλλοντα, κάποιες συμπεριφορές και κάποιες σχέσεις, μπορεί να μην μας κάνουν καλό, όμως τι μπορούμε να κάνουμε για να διαχειριστουμε τους ανθρώπους αυτούς, που εμπλέκονται μαζί μας σε τέτοιες σχέσεις;

Οι εσωτερικές αντιφάσεις ως θετικές προκλήσεις

Η αντιφαση, είναι μια συχνή κατασταση για το άτομο. Είτε αναφερόμαστε σε αντιφάσεις μεταξύ λόγων και έργων, ειτε σε ρόλους με αντιφατικες απαιτήσεις, ειτε σε περιόδους "κρισεων", η ισορροπία, φαίνεται ότι είναι μεν πολύτιμη για τα άτομα και τις κοινωνίες, όχι όμως και κάτι "απόλυτο"... Ας δούμε όμως, καλύτερα, τα παρακάτω παραδείγματα:

Αντιφάσεις μεταξύ στασεων και συμπεριφορων.

Οι "αντιφάσεις" αποτελούν, μια συνηθισμένη, κι όχι απαραίτητα ανησυχητικη, κατάσταση, για τον εσωτερικό μας κόσμο. Οι περισσοτερες απο τις αντιφατικες σκέψεις, δεν γίνονται καν αντιληπτες και συνυπάρχουν μεταξυ τους, χωρίς να δημιουργηθεί "πρόβλημα" ισορροπίας στα άτομα, μέχρι να προκύψει μια συνθήκη που θα τις φέρει "αντιμετωπες" στην πράξη...

Συνεργασία κι εμψύχωση

Περίπου όταν φτάνει κανείς εκεί γύρω στα τριάντα, βιώνει για πρώτη φορα, πώς είναι αυτό που οι άλλοι λένε "σοφία". Δεν αναφέρομαι σε "σωστές", αντί για "λανθασμένες" συμπεριφορές, στάσεις, γνώμες, ουτε και στο κατά πόσο έχει κάποιος τη δυνατότητα να είναι αντικειμενικός, συνεπης και μετρημενος, άλλωστε αυτα δεν είναι, τελικα, θέμα ηλικίας. Με τη λέξη "σοφία", θέλω να περιγραψω, τη συσσωρευμενη και συστηματική γνώση του πώς τα πράγματα θα γίνονται με τον καλύτερο, για όλες τις πλευρές, τρόπο.

Η δική μου εμπειρία, δουλεύοντας κατ΄ επιλογή, εδω και μια δεκαετία, σκληρα, όσον αφορά το κομμάτι της απόκτησης γνώσεων, μόνη, μου αποκάλυψε οτι, η εφαρμογη των ιδεων στην πραξη, περνα απαραιτητως απο το δρόμο της συνεργασίας.

Αντιμετωπίζοντας το φόβο και το άγχος με «ορθολογικά» μέσα!

1. Κατανοώντας το «φαύλο κύκλο»:

Όπως μας έχουν πει, το άγχος προέρχεται από το φόβο μιας «απειλής» που επίκειται: περισσότερο ή λιγότερο ρεαλιστική, η αίσθηση της απειλής, συνήθως μετά από ένα κρίσιμο γεγονός, ενεργοποιεί λίγο-πολύ, μια σειρά πεποιθήσεων που δημιουργούν υποθέσεις, οι οποίες οδηγούν σε αντιδράσεις που αφορούν το σώμα, τη συμπεριφορά και τα συναισθήματα. Πιο συγκεκριμένα, το συναισθηματικό κομμάτι, είναι εκείνο που «φιλτράρει», στην ουσία, τις σκέψεις και τις αντιδράσεις μας. Εκείνο, δηλαδή, είναι υπεύθυνο για την «παραμόρφωση» των σκέψεών μας. Το άγχος, λοιπόν, πολύ γενικά, μπορεί να συνεχίζει να παράγει αντιδράσεις, ακόμη και ελλείψει αυτού του κινδύνου, επειδή κάποιο γεγονός ή συναίσθημα κινητοποιεί (αυτόματα) όλη αυτή τη δραστηριότητα που περιγράψαμε...

Ο φόβος, είναι συνήθως μια φυσιολογική αντίδραση, που μας προστατεύει,  με το να «φύγουμε» ή να «παλέψουμε», όταν το αντικείμενο του φόβου, δικαιολογεί, φυσικά, την εκάστοτε αντίδρασή μας. Διαφορετικά, αναφερόμαστε μάλλον στην περίπτωση των «φοβιών», στις οποίες υπάρχει μια γενίκευση των αντιδράσεων του φόβου και σε άλλα, συνήθως παρόμοια, αντικείμενα κι ίσως σε αυτήν την περίπτωση να ισχύουν και κάποιοι «ασυνείδητοι» λόγοι αυτών των «φοβιών»…

 Ωστόσο, η «κλινική» διαδρομή επίλυσης αυτών των καταστάσεων, δεν περνάει, απαραιτήτως, από το απρόσιτο «ασυνείδητο»: 

World Bloggers` Day

Σαν σήμερα, το 1993 (σύμφωνα με την πηγή sansimera.gr) , έκανε την εμφάνισή του, ως τρόπος έκφρασης, το weblogging.

Πράγματι, το weblogging, αποτελεί τομή στην εξέλιξη της δημοσιογραφίας και των μέσων ενημέρωσης.

Η προσωπική μου εμπειρία είναι ότι, ως webloggers, δημιουργούμε παράθυρα επικοινωνίας: παράθυρα με διαφορετικά μεγεθη και με χρωματιστα τζάμια, με πιο μικρή  ή πιο ευρεία "θέα"...

Χρόνια Πολλά σε όλους!
Χ. Κ.