Γιατί η ειρηνική επίλυση συγκρούσεων είναι πρώτα "ειρηνική" και μετά "επίλυση"

Το ενδιαφέρον για τον εφοδιασμό ολων των ατόμων με δεξιότητες διαχείρισης κρίσεων και συγκρούσεων ολοένα και αυξάνεται. Μάλιστα, εκτός από απαραίτητες δεξιότητες στα εργασιακά περιβάλλοντα (περισσότερο για τα άτομα που αναλαμβάνουν υπεύθυνες θέσεις), οι περισσότεροι συμφωνούμε ότι οι δεξιότητες αυτές θα πρέπει να καλλιεργούνται και στα παιδιά και μάλιστα από το σχολικό περιβάλλον, όπου υπάρχει και η ευκαιρία εξάσκησής τους. Οι δεξιότητες αυτές αναφέρονται στην καλή επικοινωνία, τη σφαιρική κατανόηση μέσα από ερωτήσεις ενδιαφέροντος, τις σκέψεις σχετικά με τα συναισθήματα και την επιρροή τους στην κριτική ικανότητα, την επίλυση προβλημάτων με έμφαση αφενός στην επανόρθωση και αφετέρου στο αμοιβαίο κέρδος των πλευρών. 

Αρκετές φορές, έχουμε παρουσιάσει τις συγκρούσεις ως "ευκαιρίες": ευκαιρίες για την κατανόηση του άλλου αλλά και "εκπαιδευτικές" ευκαιρίες, οι οποίες αφορούν ολόκληρες κοινότητες. Κι αυτή η εκπαιδευτική δυνατότητα της σύγκρουσης, αναφέρεται στην πρόληψη και στην τόνωση των μηχανισμών της, δηλαδή, στις δυνατότητες που αποκτά η ομάδα για την πρόληψη των συγκρούσεων, με το να γενικεύει τα "διδάγματα" προς όφελος των μελών της. Κι εδώ, πολύ φυσικά, μπαίνει η "ομάδα" στη συζήτηση των δεξιοτήτων διαχείρισης κρίσεων. Θέλω με αυτό να τονίσω, ότι, τις δεξιότητες διαχείρισης συγκρούσεων, δεν τις μαθαίνω "για μένα". Για την ακρίβεια, τις μαθαίνω και αποτελούν "κτήμα" μου με την έννοια που αποτελούν "κτήμα" μου όλες οι υπόλοιπες γνώσεις κι εμπειρίες, όμως οι δεξιότητες διαμεσολάβησης και διαχείρισης συγκρούσεων είναι κάτι "ξεχωριστό". 

Το παρεξηγημένο "εγώ"

Όλα ξεκινούν από τις ανάγκες. Με την ικανοποίηση των αναγκών, προκύπτουν νέες ανάγκες... Κατά πόσο, όμως, κάνοντας λόγο για ανάγκες, βρισκόμαστε, μοιραία, συνεχώς μπροστά στο "εγώ" και κατά πόσο "προωθείται", γενικά, αυτός ο τρόπος να βλέπει κανείς την πραγματικότητα; Πότε ικανοποιώντας το "εγώ", υπάρχει κίνδυνος να χαθεί το "εμείς" και τι είναι αυτό που στο "εμείς", είναι τόσο πολύτιμο;

Αρχικά, μοιάζει αυτονόητο ότι το "εμείς" είναι το "σωστό", ότι σε γενικές γραμμές το "εμείς" προηγείται, όποια έννοια κι αν έχει αυτή η προτεραιότητα: τη συνέχεια, την ασφάλεια, την ανάγκη, τη λογική, την ηθική... Το "εμείς", ο πολιτισμός, η ομάδα, η κοινωνία, είναι πολύτιμα, επειδή αυτά επιτρέπουν να υπάρχει το κάθε "εγώ". Το "εμείς", δηλαδή το συλλογικό, με την έννοια όσων προηγούνται και έπονται της δικής μας ύπαρξης (κι εννοώ τα άτομα, τις ιδέες, τα πράγματα...), είναι η βάση που μας επιτρέπει να είμαστε αυτοί που είμαστε, να σκεφτόμαστε με τον τρόπο που σκεφτόμαστε, να κινούμαστε με τον τρόπο που κινούμαστε, να επιθυμούμε με τον τρόπο που επιθυμούμε, να επιλέγουμε με τον τρόπο που επιλέγουμε. Κάπως έτσι προκύπτει και η έννοια της ελευθερίας μας, αφού το "εμείς", έχει προκαταβολικά επιλύσει αρκετά, ζωτικής σημασίας, ζητήματα του "εγώ"... Το "εμείς" είναι ταυτόχρονα η αιτία των νέων αναγκών αλλά και το μέσον ικανοποίησής τους. Αλλά είναι κάτι παραπάνω από αυτά, αφού το "εμείς" δίνει το νόημα σε όλα τα παραπάνω.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το "εγώ" είναι η έδρα του εγωισμού, των "ασυνείδητων" και των "κατώτερων" κινήτρων...

20 Νοεμβρίου: Δικαιώματα του Παιδιού

Σαν σήμερα, το 1989, ψηφίστηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το κείμενο της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Παιδιού.

Μάλιστα, ολόκληρο το πρώτο εικοσαήμερο του Νοέμβρη, έχει το μήνυμα της προστασίας των παιδιών από την κακοποίηση. Το πολύ σοβαρό αυτό ζήτημα, αναφέρεται στο συνδυασμό των ευθυνών, αφενός της οικογένειας και αφετέρου της πολιτείας: η ενίσχυση του γονεϊκού ρόλου και η ενδυνάμωση των φορέων κοινωνικοποίησης, είναι βασικά στοιχεία της παιδικής προστασίας και της πρόληψης της κακοποίησης των παιδιών.

Ωστόσο, όλες οι δράσεις, καλό είναι να έχουν μια γενικότερη φιλοσοφία...
Οι δομές προστασίας των παιδιών, έχουν βέβαια σημαντικό ρόλο στις περιπτώσεις που τα δικαιώματα των παιδιών βρίσκονται σε κίνδυνο.
Η σχέση όμως των παιδιών με τους σημαντικούς για εκείνα ενηλίκους είναι άμεση.
Γι' αυτό, η προστασία του θεσμού της οικογένειας γενικότερα, φαίνεται ότι αποτελεί το ιδανικό κέντρο αυτών των δράσεων.
Οι στόχοι αυτοί μπορούν, συμπληρωματικά, να εστιάσουν στη μείωση του άγχους των γονέων, στις κοινότητες συνεργασίας και διαρκούς "επιμόρφωσης" μεταξύ τους, στην ενθάρρυνση των κοινωνικών ρόλων και στη σχέση τους με το σχολείο και τους φορείς κοινωνικοποίησης.

Η "εγκράτεια" σε σχέση με τα "απωθημένα"

Χρειαζόμαστε, όμως, στην πραγματικότητα, την "εγκράτεια"; Και γιατί;

Η αλήθεια είναι ότι τα σύγχρονα "συνθήματα" της επιστήμης της ψυχολογίας, συνηθίζουν να αναφέρονται περισσότερο στο "μπορώ","επιθυμώ", "έχω" και "κάνω" κι όχι τόσο στο "είμαι", "προσπαθώ" ή το "έχω μέτρο"...

Το να πιστεύω ότι "μπορώ", ότι "η τύχη μου είναι στο χέρι μου", είναι αναμφισβήτητα πολύ μεγάλης σημασίας για έναν ψυχικά υγιή, αποδοτικό, παραγωγικό άνθρωπο. Είναι επίσης πολύ σημαντικό για την "ενδυνάμωση" και την αισιοδοξία μας... Τόσο για τις πιο "εύκολες", όσο και για τις πιο "δύσκολες" μέρες που περνάμε. Ωστόσο, μήπως αυτό το "μπορώ", που τόσο αγωνιζόμαστε για να το επιβεβαιώσουμε στον εαυτό μας και στους γύρω μας, είναι από μια άλλη πλευρά κάτι αυτονόητο και από εκείνη, την "άλλη", πλευρά, χρειάζεται να έχουμε υπόψη και κάτι παραπάνω, αλλιώς το "μπορώ" δεν έχει νόημα;

Τα "δεδομένα"...

Γίνεται να είμαστε "ευγνώμονες" και "αισιόδοξοι" με όσα συμβαίνουν γύρω μας;
Πράγματι, καθημερινά χάνουμε κάτι, καθημερινά αμφιβάλλουμε, καθημερινά συμβαίνουν δυσάρεστα πράγματα και υπάρχουν δράστες που μένουν ατιμώρητοι. Καθημερινά όμως, στον αγώνα της ζωής, συμβαίνουν και όμορφα πράγματα, παρουσιάζονται "δεύτερες ευκαιρίες", ακόμη και σε όσους μπορεί να είχαν πάψει να τις περιμένουν ή σε κάποιους που πιστεύαμε ότι μπορεί και να μην τις "άξιζαν"... Δεν είναι όμως, αυτό, ελπίδα, για όλους; Δύσκολο να πεις αν υπάρχει κάποιο κρυμμένο νόημα, κάποιο βαθύτερο σχέδιο... Θα ξεπερνούσε τις εμπειρίες μας, τη διάρκεια της ζωής μας μια τέτοια απάντηση.

Αυτές τις μέρες, ετοίμαζα ένα άρθρο για την "ευγνωμοσύνη". Μου φάνηκε κάπως "χαζοχαρούμενο" να το αναρτήσω. Ίσως και να μην είχα να προσθέσω κάτι τελικά, αφού υπάρχουν κι άλλοι, αξιόλογοι άνθρωποι, που έχουν γράψει για την "ευγνωμοσύνη". Άλλωστε είναι ακόμη μια από εκείνες τις φορές που το "δέος" απέναντι σε ό,τι δεν μπορούμε να ελέγξουμε, ξεπερνά αυτά που μπορούν να λεχθούν και να είναι αρκετά, ικανοποιητικά, καθησυχαστικά.

Αυτό που θα παραθέσω μόνο, είναι οι σκέψεις σχετικά με αυτά που θεωρούμε "δεδομένα": αφενός, τα "δεδομένα" ευχάριστα πράγματα που συμβαίνουν ή που έχουμε, αυτά τα οποία χρειάζεται να αναγνωρίσουμε τώρα, χθες, αύριο... Κι όση προσπάθεια κι αν κάνουμε για να τα αξίζουμε, πάλι δεν ξέρουμε πότε και για πόσο θα έρθουν. Ή το "δεδομένο" ότι θα "δικαιωθεί" τελικά, αυτός που είναι "καλός" ή "αθώος". Η προσπάθεια δεν σταματά, όταν κάτι είναι "δεδομένο"... Αφετέρου, οι αρνητικές προβλέψεις, ως κάτι επίσης "δεδομένο": Κάπως πρέπει να σταματά ο φαύλος κύκλος της βίας, δεν μπορεί να είναι "δεδομένο" ότι θα κλιμακώνεται, ότι όλα θα γίνουν, αργά ή γρήγορα, "χάος"...

Χ. Κ.

Πόση "πειθαρχία" και πόση "δημοκρατία" χρειάζονται τα παιδιά;

Όταν ζηταμε τη γνώμη του "ειδικού" σχετικά με ένα θέμα, δεν λαμβάνουμε υπόψη τη γνώμη αυτή ξεκινώντας σε "λευκό χαρτί". Θέλω με αυτό να πω ότι, ο καθένας έχει τις δικές του, περισσότερο η λιγότερο "απλοικες", θεωρίες, αντιλήψεις, εμπειρίες... Θεωρίες οι οποίες μπορεί να έχουν και επιστημονική βάση. Ωστόσο, αυτό που περιμένουμε από τον ειδικό είναι, είτε να εντοπίσει μια κρυμμένη αξία, είτε να δώσει την ισορροπία, είτε να προτεινει ένα πλαίσιο κατανόησης και αναφοράς σε αυτές τις "θεωρίες".

Οι ιδέες εξελίσσονται, έρχονται, φεύγουν, επανέρχονται, επανεπενδυονται...

Πόσο …«λάιτ» είναι τα προγράμματα «διαχείρισης συναισθημάτων» και «ειρηνικής επίλυσης συγκρούσεων» στο σχολείο;

Είναι, τα προγράμματα διαχείρισης συναισθημάτων στο σχολείο, …«λάιτ» ή/ και «επιφανειακά» στην πρόληψη της σχολικής βίας, σε σχέση με τις «βαθύτερες αιτίες» της βίας;

Ας ξεκινήσουμε από τις «βαθύτερες» αιτίες της βίας. Συμφωνούμε ότι η βία προβάλλεται περισσότερο από τα ΜΜΕ, ότι ζούμε σε μια «βίαιη»/ ανταγωνιστική κοινωνία, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, ότι γενικά υπάρχουν ανισότητες και διακρίσεις, ότι κάποιες φορές υπάρχουν και «σκόπιμες» αποδόσεις των αιτιών της βίας σε ατομικό επίπεδο, προκειμένου να μην αναφέρονται οι κοινωνικές ευθύνες. Ακόμη κι αν όλα τα παραπάνω, απλοϊκά μπορεί να πιστεύουμε ότι δημιουργούν μια «προδιάθεση» στα παιδιά να γίνουν βίαια (σε όλα ή σε κάποια, αλλά αυτό θα ήταν άλλη συζήτηση), το ότι οι πράξεις αυτές συμβαίνουν στο σχολείο και όχι στο σπίτι ή το αντίθετο, προφανώς και επιτρέπει σε άλλους παράγοντες να εισέλθουν στη συζήτηση. Γι’ αυτό και προτιμούμε να λέμε ότι, τα προβλήματα αυτά οφείλονται τελικά, στην εξασθένηση του «κοινωνικού ελέγχου», του αισθήματος δηλαδή «κοινότητας», στη διάρρηξη των δεσμών «φιλίας» και της εγγύτητας…

Αρχικά όμως, οφείλουμε να καταστήσουμε «ξεκάθαρες», μερικές «λανθασμένες εντυπώσεις» σχετικά με τα προγράμματα στα οποία αναφερόμαστε, οι οποίες έχουν να κάνουν κυρίως με:

Πρόληψη και Διαχείριση Κρίσεων στο Σχολικό Περιβάλλον (2): Στόχοι και Συμμετέχοντες

Τα προβλήματα βίας στο σχολείο, αποτελούν «συμπτώματα», τα οποία οφείλονται κατά κύριο λόγο στην ελάττωση της εμπιστοσύνης, της «εγγύτητας» και των δεσμών «φιλίας». Γι’ αυτό, χρησιμοποιήσαμε τον όρο σχολική «κρίση», ως μια ουδέτερη, γενική περιγραφή μιας προβληματικής κατάστασης στο σχολικό χώρο, η οποία ταυτόχρονα τονίζει και την ανάγκη μιας περισσότερο συνολικής/ συνθετικής διαχείρισης των περιστατικών αυτών.

Αναμφισβήτητα, ό,τι βοηθά περισσότερο την πρόληψη και διαχείριση των «κρίσεων» και προβληματικών καταστάσεων είναι, να εφοδιάσουμε όλα τα μέλη μιας κοινότητας με δεξιότητες επικοινωνίας και διαχείρισης συναισθημάτων…

Αυτές όμως, οι εκπαιδευτικές για τα άτομα δράσεις, συνδυάζονται απαραιτήτως με δράσεις για την ενίσχυση της συνεργασίας, της αλληλεγγύης και των φιλικών δεσμών, προκειμένου να επέμβουμε στις βαθύτερες αιτίες των προβλημάτων βίας, οι οποίες δεν είναι ατομικές αλλά εντοπίζονται, τελικά, σε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του εκάστοτε κοινωνικού πλαισίου (π.χ. ανταγωνισμός) και στον τρόπο με τον οποίο δημιουργούμε σχέσεις με τον «άλλο».

Στην πρώτη επιστημονική ημερίδα, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου στα Ψαχνά, προσπαθήσαμε να συνθέσουμε τις διάφορες οπτικές για την πρόληψη των κρίσεων και των συγκρούσεων: Αναφερθήκαμε στις αιτίες και τις μορφές της βίας, στην έννοια της «ασφάλειας» στο σχολικό περιβάλλον, στην έμφυτη τάση των παιδιών να είναι κοινωνικά στην οποία μπορούμε να θέσουμε τις βάσεις της δικαιοσύνης και της θετικής συνύπαρξης, στη συμβολή της θεατρικής αγωγής και των ομαδικών δράσεων μεταξύ συμμαθητών και τέλος, στη σημασία της ενθάρρυνσης, όχι μόνο των κοινωνικών ρόλων των γονέων και των εκπαιδευτικών, αλλά και της εφαρμογής καινοτόμων πρωτοβουλιών. Προχωρώντας ακόμη ένα βήμα, στο δεύτερο (επίσης αυτοτελές) μέρος, θα κάνουμε λόγο για το «διαφορετικό»/ «άλλο» στο σχολείο, τους τρόπους που «εξηγούμε» τη διαφορετικότητα και τους τρόπους που την αντιμετωπίζουμε, σε μια κουλτούρα ένταξης όπου, αντί να είναι μονόδρομος η ομοιομορφία και η προσαρμογή του διαφορετικού, δημιουργούμε όλοι μαζί τις μέσες, εκείνες, οδούς που θα μας βοηθήσουν να «συναντηθούμε» και να συνυπάρξουμε όλοι αρμονικά.

Μάλιστα, σε αυτήν την πρωτοβουλία, το ΕΣΣΛΕΠΕ, (Επιστημονικό Σωματείο Συμβουλευτικής Λογοθεραπείας Ειδικής Παιδαγωγικής Η Εναλλακτική), έχει στηρίξει ως συνδιοργανωτής την εκδήλωση, από κοινού με την πολιτιστική υπηρεσία του Δήμου Διρφύων Μεσσαπίων (ΔΗΚΑΔΙΜΕ) αλλά και με τη συμμετοχή του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Καθενών.

Πιο συγκεκριμένα, το εργαστήριο λογοθεραπείας και συμβουλευτικής, είναι ένα επιστημονικό σωματείο, το οποίο συνεργάζεται με το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και δίνει ισότιμα λόγο σε νέους ανθρώπους να διοργανώνουν ανάλογες εκπαιδευτικές δραστηριότητες στον τόπο τους, υπό την αιγίδα του πανεπιστημίου.

Στη συνέχεια, ακολουθούν οι τίτλοι εισηγήσεων και σύντομα βιογραφικά στοιχεία των συμμετεχόντων, με τη σειρά που θα παρουσιαστούν:

Θοδωρής Μπισμπικόπουλος, Σχολική Βία- Σχολική επιθετικότητα- Θέτοντας ένα γενικό πλαίσιο: Ο κύριος Θεόδωρος Μπισμπικόπουλος  γεννήθηκε στα Ψαχνά. Είναι εκπαιδευτικός, διευθυντής στο Γ Δημοτικό Σχολείο Ψαχνών, αναπληρωτής Διευθυντής Α/θμιας  Εκπαίδευσης Εύβοιας και τακτικό  μέλος της Δημοτικής  Επιτροπής Παιδείας του Δήμου Διρφύων Μεσσαπίων. Σπούδασε με υποτροφία στη  Μαράσλειο Παιδαγωγική  Ακαδημία, μετεκπαιδεύτηκε στο Μαράσλειο Διδασκαλείο Δημοτικής Εκπαίδευσης και πήρε πτυχίο από το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, παρακολουθώντας το πρόγραμμα εξομοίωσης. Επίσης, είναι πτυχιούχος του τμήματος Διοίκησης Επιχειρήσεων της Σχολής Διοίκησης και Οικονομίας  του ΤΕΙ  Χαλκίδας. Έχει παρακολουθήσει πολλά παιδαγωγικά σεμινάρια αλλά και σεμινάρια για Ηλεκτρονικούς υπολογιστές και νέες τεχνολογίες. Έχει παρακολουθήσει το Ετήσιο Σεμινάριο και Πρόγραμμα Εξειδίκευσης στην Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση – Λογοθεραπεία – Συμβουλευτική 420 ωρών στην Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση. Έχει δημοσιεύσει παιδαγωγικά άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά, ενώ  ήταν  μέλος  της συγγραφικής ομάδας του βιβλίου «Διδακτικός Σχεδιασμός και ΤΠΕ, που εκδόθηκε το 2012. Έχει διοργανώσει πολλές ημερίδες στο σχολείο του σε συνεργασία με εκπαιδευτικούς και δημοτικούς φορείς, ενώ υλοποιεί  καινοτόμες και πιλοτικές δράσεις. (Περιβαλλοντικά προγράμματα, Ευρωπαϊκό πρόγραμμα e-twinning Jobs & occupations : interviews with interesting people around Europe", (Εργασίες και επαγγέλματα: συνεντεύξεις με ενδιαφέροντες ανθρώπους από όλη την Ευρώπη",  κ.α).

Σταύρος Π. Παπασηφάκης, Κάνοντας λόγο για το «διαφορετικό»/ «άλλο» μέσα από το παραμύθι: Ο κύριος Σταύρος Παπασηφάκης, γεννήθηκε στο Ρέθυμνο Κρήτης. Έχει σπουδάσει ηλεκτρονικά και παιδαγωγικά. Έχει λάβει μέρος σε οκτώ θερινά σεμινάρια Επιμορφωτών Θεατρικής Παιδείας του Υπουργείου Πολιτισμού. Ως Επιμορφωτής Θεατρικής Παιδείας της ΝΕΛΕ Ευβοίας έχει ανεβάσει παραστάσεις με πολλές θεατρικές ομάδες σε όλη την Εύβοια. Μεταξύ αυτών με φοιτητές στα ΤΕΙ και με κρατούμενους στις Κλειστές Φυλακές Χαλκίδας. Είναι ιδρυτικό μέλος της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Ψαχνών στην οποία έχει εργαστεί είκοσι χρόνια. Είχε για ένα χρόνο την επιμέλεια της εκπομπής «Δρόμοι του Θεάτρου» στο ραδιόφωνο, ενώ έχει αρθρογραφήσει  σε εφημερίδες της Χαλκίδας. Είχε την επιμέλεια της έκδοσης του βιβλίου του Oscar Wilde «Η μπαλάντα της φυλακής του Ρήντιγκ» από τις εκδόσεις σελίδες. Είναι  ενταγμένος από to 2002 στο μητρώο Εκπαιδευτών Συνεχιζόμενης Επαγγελματικής Κατάρτισης του ΕΟΠΠΕΠ. Έχει διδάξει σε Κέντρα Επαγγελματικής Κατάρτισης πάνω από διακόσιες ώρες.  Ήταν ομιλητής σε εννέα ημερίδες με θέματα για το Θέατρο και το Παραμύθι. Από το 2002 έως σήμερα έχει στο ενεργητικό του πάνω από ενενήντα αφηγήσεις παραμυθιών σε βιβλιοθήκες, σχολεία και πολυχώρους.

Χριστίνα Καλαβρή, Οι θεωρίες για το «διαφορετικό» στην πράξη- Σχολικές πρακτικές και σχολική κουλτούρα: Η κυρία Χριστίνα Καλαβρή, κατάγεται από τα Ψαχνά. Είναι κάτοχος άδειας ασκήσεως επαγγέλματος Ψυχολόγου από το 2009 και αριστούχος απόφοιτη του Μεταπτυχιακού Τομέα Εγκληματολογίας Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει συνεργαστεί σε ερευνητικά προγράμματα του πανεπιστημίου και σε ποικιλία εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Επίσης, έχει συνεργαστεί στη συγγραφή του βιβλίου της καθηγήτριας Εγκληματολογίας κυρίας Βάσως Αρτινοπούλου «Σχολική Διαμεσολάβηση: εκπαιδεύοντας τους μαθητές στη διαχείριση της βίας και του εκφοβισμού» αλλά και στη συγγραφή ξενόγλωσσων επιστημονικών άρθρων.

Ευαγγελία Μπλατσούκα, Συνεργατικές και Ενταξιακές πρακτικές ως απαραίτητα εργαλεία για την αποδοχή του διαφορετικού στη σχολική κοινότητα: Η κυρία Ευαγγελία Μπλατσούκα είναι πτυχιούχος του Πάντειου πανεπιστήμιου και της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Λαμίας. Υπηρετεί ως σχολική σύμβουλος στη 2η περιφέρεια Π.Ε. Χαλκίδας. Μετεκπαιδεύτηκε στο Μαράσλειο Διδασκαλείο και έχει μεταπτυχιακό στην Ειδική Αγωγή με κατεύθυνση την ένταξη των παιδιών με δυσκολίες και αναπηρίες στο γενικό σχολείο. Γνωρίζει Αγγλικά και Γαλλικά. Υπήρξε συνεργάτης στο πρόγραμμα ''Εκπαίδευση Μουσουλμανοπαίδων''. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με ευπαθείς κοινωνικές ομάδες και με την ένταξη μαθητών με κοινωνικές, μαθησιακές δυσκολίες και αναπηρίες στο γενικό σχολείο. Τα παιδαγωγικά της ενδιαφέροντα εστιάζονται σε εναλλακτικές παιδαγωγικές προσεγγίσεις και καινοτόμες διδακτικές πρακτικές, όπως το θεατρικό παιχνίδι, η αισθητική αγωγή, η δυναμική των ομάδων, η ομαδοσυνεργατική διδασκαλία και η βιωματική προσέγγιση της γνώσης. 

Αντώνης Νικολακάκης, Η κριτική ως εμπόδιο της κατανόησης του διαφορετικού και η σημασία της ενεργής ακρόασης στα προβλήματα βίας: Ο κύριος Αντώνης Νικολακάκης είναι εκπαιδευτικός, διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου Βαθέως. Επίσης, είναι Πρόεδρος της Κεντρικής Βιβλιοθήκης Χαλκίδος και μέλος της ΕΣΣΛΕΠΕ. Έχει διοργανώσει και συμμετάσχει σε πλήθος εκπαιδευτικών δράσεων και ημερίδων οι οποίες περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων και δράσεις για την πρόληψη της σχολικής βίας.

Πέτρος Ορφανός, Από τις μαθησιακές «προκλήσεις» στις επιστημονικές συνεργασίες: η σχέση θεωρίας και πράξης: Ο κύριος Πέτρος Ορφανός, είναι αντιπρόεδρος της ΕΣΣΛΕΠΕ, διδάκτωρ Ειδικής Αγωγής, εξειδικευμένος σε θέματα πολυαναπηριών. Υπηρετεί ως σχολικός σύμβουλος στην πρώτη περιφέρεια δημοτικής εκπαίδευσης δήμου Χαλκίδος και είναι ειδικός γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης Σχολικών Συμβούλων. Επίσης, είναι αξιολογητής πιστοποίησης Εκπαιδευτών Ενηλίκων.

Η ημερίδα θα έχει διάρκεια τριών ωρών με ενδιάμεσο διάλειμμα και μπουφέ.

Θα γίνει στο Ενιαίο Σχολείο Διρφύων, στον Πάλιουρα.

Θα δοθεί βεβαίωση παρακολούθησης σε όσους θα εγγραφούν.

Η εγγραφή είναι δωρεάν.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι είναι προσκεκλημένες όλες οι βαθμίδες εκπαίδευσης και με ιδιαίτερη χαρά προσκαλούμε και τα Νηπιαγωγεία του Δήμου μας στην ημερίδα.

Ώρα προσέλευσης: 18.00-18.30.

Με εκτίμηση,

Χ. Κ.,

4 Νοεμβρίου 2015