Όταν κάτι όμορφο ολοκληρώνεται, γυρίζεις και κοιταζεις το σύνολο... Δεν είναι ανάγκη να το αναλύσεις άμεσα, ακόμη κι αν δεν είναι σίγουρο εάν άφησε γεύση γλυκιά `η πικρή...
Τα πράγματα στη ζωή δεν είναι άσπρο, μαύρο και γκρι...
Οι όμορφες συνεργασίες είναι εκείνες που, όταν κοιταζεις πίσω σου, τις βλέπεις σαν "πινελιες"! Διαφορετικά πρόσωπα που αφήνουν διάφορα αποτυπώματα, διαφορετικές δράσεις φαινομενικά ασυνδυαστες, διαφορετικές αρχές και ατζεντες...
Όταν υπάρχουν αξιόλογα άτομα και φρέσκιες ιδέες, κι όταν αυτή η συνύπαρξη χαρακτηρίζεται από αυτονομία κι ελευθερία, ακόμη κι αν δεν είναι ξεκάθαρο τι αποκομιζει ο καθένας από τη συνεργασία, ένα είναι σίγουρο: ότι χρειάζεται χρόνος.
Τα πρόσωπα θα "δεσουν" μέσα από τη δημιουργική συνύπαρξη τους και οι δράσεις θα βελτιωθουν καθώς επαναλαμβανονται και παρουσιάζονται στο "κοινό".
Πριν από τρία χρόνια, οργανώνοντας και διεξαγοντας μια έρευνα* για την εθελοντική συλλογική δράση στο δήμο μας, παρατηρησαμε να διαφαίνεται μια, αμυδρη τότε, τάση:
Οι τοπικοί σύλλογοι, αντί για δράσεις διασκέδασης κι αναψυχής που οργανωναν πριν την "κρίση", φάνηκε να στρεφουν το έργο τους στην "παράδοση": όχι μόνο τη γνώση και τη διάσωση των σημείων αναφοράς αλλά και τη δημιουργία νέων "παραδόσεων", με τοπικό, μάλιστα χαρακτήρα.
Το θετικό στοιχείο είναι η συμμετοχή περισσότερων νέων ανθρώπων, που είναι καλλιεργημενοι, ορεξατοι, πρόθυμοι...
Τρια χρόνια μετά, εκείνες οι "δειλες" δράσεις έχουν κάνει σταθερά βήματα, ποσοτικά και ποιοτικά. Με όλες τις δυσκολίες, τις ανακατατάξεις τους και τις συγκινητικες στιγμές τους, δεν παυουν να μας εμπνεουν.
Και κάτι ακόμη: οι δράσεις μας, αποτελούν εναν τρόπο να βλέπουμε τον εαυτό μας απ έξω, να αναστοχαζομαστε.
Έτσι (ανα)διαμορφωνεται αυτό που λέμε κουλτούρα. Με δράσεις που φιλοδοξουν να αποτελέσουν νέα ήθη και έθιμα, να προσθέσουν σημεία αναφοράς...
Διαδικασία, βέβαια, που είναι κατά κανόνα ...συγκρουσιακή!
Αλλά έτσι είναι η σχέση του "καινουργιου" με το "παλιό"...
Η "σύγκρουση" είναι βασική, προκειμένου να "χωρεσουν" οι διαφορετικες οπτικές στη ρουτινα μας. Κι ακόμη κι αν αναδεικνύει τυχόν ελλείψεις `η "προχειροτητες", δεν πρέπει να "φοβιζει" τις συνεργασίες που εξαρχής έχουν θετικές βάσεις: άτομα με προσωπικότητες, άτομα που συμμετέχουν, άτομα που κοιταζουν δημιουργικα το παρελθόν και με καλοπιστια το μέλλον...
Στην πραγματικότητα, αυτό που ίσως δημιουργεί τις "αμφιβολίες", όταν προσπαθεί κάποιος να προσφέρει κάτι, είναι οτι πρέπει να τα κάνει "όλα" μόνος του: να αναζητήσει άλλα άτομα, να προτείνει τις ιδέες του, να βρει τα υλικά του, να τις εφαρμόσει, να τις στηρίξει, να τις συνεχίσει, να τις εξελιξει...
Κι αυτό, το οφειλουμε στην "κρίση": καταλαβαμε οτι πρέπει να γίνονται πιο πολλά πράγματα, με πιο λίγα μέσα.
Τελικα, οι "πόροι" είναι τα άτομα. Οι άνθρωποι εκπαιδευονται, μαθαίνουν. Αναπτύσσουν κριτήρια κι αρχές.
Στους ανθρώπους έχει αξία να επενδυουμε λοιπόν κι όχι στα αψυχα.
Η αισιοδοξη πλευρά είναι, κατά τη γνώμη μου, ότι ευτυχως που είμαστε όλοι ...πινελιες! Και δεν θα αργησει να φανεί ο όμορφος πίνακας...
Χ.Κ.
*Η ερευνα στην οποία αναφέρθηκα παραπάνω, ειχε παρουσιαστει σε επιστημονικο συνεδριο στο Ρεθυμνο: Καλαβρη Χ., Παπαντωνοπουλος Μ., "Κοινωνιοψυχολογικη διερευνηση των συνθηκών αλλαγής της δράσης της κοινωνίας πολιτών στο δημο Διρφύων- Μεσσαπίων εν καιρω Μνημονιου", 2012.
