Επανεξετάζοντας τη δυνατότητα εκπαίδευσης των παιδιών σε συγκεκριμένες δεξιότητες μέσα από το παιχνίδι και τη χρήση τεχνολογικών μέσων

Είκοσι χρόνια πριν, καθώς έπεφταν οι τιμές των ηλεκτρονικών υπολογιστών, συζητούσαμε για τις δυνατότητες που ανοίγονταν στην εκπαίδευση μέσα από τη χρήση τους. Σήμερα, γνωρίζουμε σαφώς περισσότερα σχετικά με τα οφέλη και τους κινδύνους της χρήσης ηλεκτρονικών υπολογιστών (και της εισόδου στο διαδίκτυο) κι έχουμε ένα ρυθμισμένο, από το νόμο, πλαίσιο, για τη χρήση υπολογιστών (και ανάλογων φορητών συσκευών) στο σχολείο.

Στο άρθρο αυτό, αναφερόμαστε στις δυνατότητες για εκπαίδευση μέσα από το παιχνίδι στον ηλεκτρονικό υπολογιστή:

Πιο συγκεκριμένα, με τη χρήση τεχνολογικών μέσων στην εκπαιδευτική διαδικασία, μπορούμε να κινήσουμε το ενδιαφέρον των μαθητών με πιο «ζωντανά» μαθήματα, να προωθήσουμε την εξατομικευμένη μάθηση, να δώσουμε δυνατότητες επικοινωνίας και δικτύωσης και να ενισχύσουμε τις δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων.

Το παιχνίδι στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, μπορεί να εξασφαλίσει εξατομίκευση στη μάθηση, λειτουργώντας ως προσωπικός «προγυμναστής» των μαθητών, κάνοντας επαναλήψεις στα σημεία που «εντοπίζει» ότι ο κάθε μαθητής έχει αδυναμία.
Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα εφαρμογή, ωστόσο, σήμερα, γνωρίζουμε καλά ότι τα παιδιά μαθαίνουν ενεργώντας και μάλιστα, ότι μαθαίνουμε περισσότερα όταν διδάσκουμε κάτι σε κάποιον άλλο. Σε ορισμένα εκπαιδευτικά παιχνίδια στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, τα παιδιά έχουν την ευκαιρία να παίξουν το ρόλο «δασκάλου» στο παιχνίδι, ενισχύοντας τον ενεργό τους ρόλο στη μάθηση. Για παράδειγμα, μπορεί να χρειαστεί να εκπαιδεύσουν ένα "ζωάκι".

Η σημασία των οπτικών μηνυμάτων στην καλή ψυχολογία

Συχνά, υποτιμούμε το ρόλο που έχουν τα εξωτερικά, οπτικά ερεθίσματα σε αυτό που νιώθουμε «μέσα μας». 

Μάλλον αποδίδουμε το άγχος και την αρνητική μας διάθεση σε «εσωτερικά αίτια», σε χαρακτηριστικά της προσωπικότητας, σε γεγονότα του παρελθόντος ή του μέλλοντος, αλλά πιο σπάνια, πιστεύω ότι είμαστε σε θέση να αποτιμήσουμε τη σημασία των «ενδείξεων» του χώρου σε αυτά που νιώθουμε… Φαίνεται, όμως, ότι, ορισμένες ενδείξεις του περιβάλλοντος, μπορούν να λειτουργήσουν ως «μηνύματα» και να επηρεάσουν τα συναισθήματα και τη διάθεσή μας με θετικό ή αρνητικό τρόπο. Για παράδειγμα, ένα θετικό οπτικό μήνυμα, μπορεί να είναι μια χαλαρή στιγμή σε έναν όμορφο χώρο, ενώ ένα αρνητικό οπτικό μήνυμα δεν σημαίνει απαραιτήτως το μήνυμα μιας «άμεσης απειλής», αλλά θα μπορούσε να είναι απλά ένα εγκαταλειμμένο μέρος, με εμφανή τα σημάδια παρακμής…

Στην πραγματικότητα, ο καθένας, έχει ένα μοναδικό τρόπο με τον οποίο «φιλτράρει» τα ερεθίσματα που προσλαμβάνει και αποκτούν νόημα γι΄ αυτόν. Και κάθε στιγμή, νιώθουμε ταυτόχρονα πολλά συναισθήματα... Τα συναισθήματα αυτά, περιλαμβάνουν σωματικές, πρωτίστως, αντιδράσεις που διαρκούν λίγο ή περισσότερο (οι αιτίες τους μπορούν να γίνονται αντιληπτές ή όχι και είμαστε σε θέση να αποτιμήσουμε το μέγεθος της σωματικής διέγερσης σε αναλογία με το ερέθισμα που το προκάλεσε), ενώ η διάθεση είναι μια πιο γενική κατάσταση που μπορεί να διαρκεί για μερικές ημέρες.

Πώς, όμως, τα οπτικά, «εξωτερικά μηνύματα», επιδρούν στα συναισθήματα;

"Διάβασμα των παιδιών με ΔΕΠ/Υ" (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής-Υπερκινητικότητας): Δέκα σημαντικά σημεία πριν ξεκινήσουμε…

Ας ξεκινήσουμε με μια περιγραφή οικεία στον εκπαιδευτικό, αλλά όχι πάντα αυτονόητη για το γονέα που ανησυχεί τι έχει το παιδί και ποια από τα συμπτώματα που παρατηρεί συνδέονται μεταξύ τους.

Ένα "πολύ ζωηρό" παιδί, έχει ΔΕΠ/Υ;

Γενικά, το παιδί, έχει ένα σύνδρομο που ονομάζεται ΔΕΠ/Υ όταν:

έχει συχνή και έντονη κινητικότητα που συνδυάζεται με αδεξιότητα και είναι συναισθηματικά ασταθές και απαντά σε μια ερώτηση πριν καν την ακούσει ολόκληρη (παρορμητικότητα) και αντιμετωπίζει δυσκολίες με τα μαθήματα του, έχοντας διαφορετικό ρυθμό στη μάθηση. Μόνο ο ειδικός, ωστόσο, μπορεί να αποφανθεί πότε οι παραπάνω συμπεριφορές οδηγούν στη διάγνωση, αφού μοιάζουν με τα χαρακτηριστικά της παιδικής ηλικίας. Στην ουσία, η ΔΕΠ/Υ περιγράφει έναν διαφορετικό τρόπο του ατόμου να μαθαίνει, που, με απλά λόγια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν ακολουθεί τους συνηθισμένους κανόνες σχετικά με το τι είναι «κύριο» ή «δευτερεύον» ή όσα θα επέβαλλε η συνηθισμένη τάξη/ οργάνωση σε σχέση με τα έργα και το χρόνο που χρειάζεται να αφιερώσει κάποιος σε αυτά.

Εξαιτίας ορισμένων αντικειμενικών δυσκολιών, που ακολουθούν το άτομο σε όλη τη ζωή του, προκύπτουν συγκεκριμένες προτεραιότητες που αφορούν τη σχέση με τους γονείς στα θέματα μελέτης των μαθημάτων στο σπίτι:

Σε ποιο βαθμό εμπνεόμαστε από τα παιδιά και τους επιτρέπουμε να συμμετέχουν ενεργότερα στη λήψη αποφάσεων;

Όταν λέμε ότι ακούμε ενεργά τα παιδιά, ότι λαμβάνουμε υπόψη τη γνώμη τους κι ότι είναι δικαίωμα των παιδιών να έχουν καλή πληροφόρηση και λόγο στις καταστάσεις που τα αφορούν, τι εννοούμε τελικά;

Σε ποιο επίπεδο βρίσκεται η συμπερίληψη των αποφάσεων παιδιών στις δομές όπου περνούν τον περισσότερο χρόνο τους;

Μέσα από ποιες διαδικασίες προωθείται;

Σε ποιο βαθμό «χειραγωγούμε» τα παιδιά;

Σε ποιο βαθμό εμπνεόμαστε από αυτά;

Τα ακούμε ενεργά ή προσπαθούμε «εικονικά» να εξασφαλίσουμε τη συμμετοχή τους σε καθημερινές αποφάσεις;

Πόσο καλά ενημερώνουμε τα παιδιά για δυνατότητες και συνέπειες των αποφάσεών τους, με γλώσσα φιλική για την ηλικία τους;

Τα συμβουλευόμαστε ή μόνο τα συμβουλεύουμε;

Παίρνουμε τις αποφάσεις «μισές-μισές» με τα παιδιά;

Μήπως θα μπορούσαμε να ενθαρρύνουμε περισσότερες πρωτοβουλίες των παιδιών εάν συνάψουμε κατάλληλες σχέσεις υποστήριξης/ υποβοήθησης;

Σαν χορός...

Μετά τη βροχή, βγαίνει πάντα το ουράνιο τόξο…

Ο κουραστικός χειμώνας, φτάνει στο τέλος του μετά από αυτόν το μήνα… Για όσους από εμάς που παραλίγο να θυμίσουμε -για λίγο- την «κακή γριά» του παραμυθιού, η οποία έλεγε τα χειρότερα λόγια για όλους τους μήνες του χρόνου, ο ήλιος και το ουράνιο τόξο θα επιβεβαιώσουν και πάλι την υπόσχεση, την ελπίδα…

Να βγείτε να περπατήσετε… Τα περισσότερα συμπτώματα άγχους, εντείνονται επειδή δεν παρακολουθούμε τη φύση, επειδή δεν χαιρόμαστε τον αέρα και τον ήλιο, επειδή δεν χαιρόμαστε τα καθημερινά θαύματα, επειδή δεν γνωρίζουμε από κοντά την πόλη μας, το ρυθμό και τα πρόσωπά της, επειδή κάνουμε τις καθημερινές διαδρομές μας πίσω από τζάμια…

Η ζωή είναι σαν χορός…

Χορέψτε σαν να ζωγραφίζουν κάτω τα πόδια σας, με κάθε βήμα που κάνετε…

Όλα τα βήματα, δεν χρειάζεται να είναι ίδια…

Άλλα είναι πιο μεγάλα, άλλα είναι πιο μικρά, άλλα μισά, άλλα γρήγορα, άλλα αργά, άλλα αδέξια, άλλα χοροπηδητά, άλλα πιο «βαριά»…

Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε, να προβλέψουμε, να κρίνουμε τα πάντα…

Απλά να αφεθούμε στο «χορό»…

Ο μήνας ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ, στο ιστολόγιό μας, είναι αφιερωμένος στη διασκέδαση και σε όλα αυτά που θα προετοιμαστούμε να ξεκινήσουμε να (ξανα)κάνουμε τη φετινή άνοιξη…

Καλό μήνα!

Χ. Κ.