"Σου γράφω πάλι από ανάγκη..."

Υπάρχουν αρκετες στιγμές στη ζωή μας, που, όσο καλά κι αν νιωθουμε ότι τα κάνουμε σχεδόν όλα, νιωθουμε ταυτόχρονα σαν να συμβιβαζομαστε περισσότερο σε σχέση με αυτα που απολαμβάνουμε, ας πούμε, σαν να τραβάμε "κουπι" και η βάρκα να παραμένει στο ίδιο σημείο...

Η επιστήμη της ψυχολογίας, θα μας εξηγούσε ότι, πράγματι, καθε εξελικτικο στάδιο, αποτελείται από τις κινήσεις μας εκεινες που στοχεύουν στο να "συμμορφωσουμε" τον κόσμο σύμφωνα με τις επιθυμίες μας, ταυτόχρονα με τις κινήσεις μας προκειμενου να "συμμορφωθουμε" σε αυτόν. Κάπως έτσι, επέρχεται ισορροπία και προχωράμε στα ζητούμενα του καθε επόμενου σταδίου και πάλι με υπομονή... Η επιστήμη της ψυχολογίας όμως, είναι κι εκείνη που μας εξηγεί ότι, διερχομενοι επιτυχώς αυτά τα στάδια, είμαστε σε θέση και να αντιληφθουμε με ενα διαφορετικό τρόπο τα πράγματα, δηλαδή με πνευματικότητα και να νιωσουμε, όταν πια περάσουν τα χρόνια, ένα αίσθημα πληρότητας...

Για όλες τις στιγμές λοιπόν, που θα χρειαστεί η υπομονή και οι θυσίες μας, αξίζει να θυμομαστε πόσο νόημα έχει καθετι νέο που περιμένουμε, ακόμη και σ εναν κόσμο που χρειάζεται να "συμμορφωνομαστε" αλλο τοσο, για καθετι που "συμμορφωνουμε"...

Καλή Ανάσταση!

Χ.Κ.

Αυτοπεποίθηση: τι μπορεί να ...πάει λάθος;

Αρκετές φορές, αναφερόμαστε στην "αυτοπεποίθηση", προκειμένου να εξηγήσουμε γιατί δεν είμαστε ευχαριστημενοι από την απόδοση μας όσον αφορά τη διαχείριση των προκλήσεων της καθημερινότητας μας. Με δεδομένο ότι διαθέτουμε (τουλαχιστον ως ένα βαθμό), τα ίδια με τους άλλους, μέσα να επιτύχουμε τους στόχους της καθημερινότητας και παρόλα αυτά δεν συναντούμε τα πρότυπα που έχουμε θέσει στον εαυτο μας, ίσως χρειάζεται να εξετάσουμε καλύτερα τους παρακάτω παράγοντες που σχετίζονται με την αυτοπεποίθηση μας:

Σχέση μητέρας-κόρης: τρεις λόγοι που την κάνουν δύσκολη...

Η σχέση μητέρας και κόρης αναφέρεται συχνά ως μια "δύσκολη" ή/ και "ανταγωνιστική" σχέση, χωρίς φυσικά να αμφισβητείται η μεταξύ τους αγάπη, η οποία εμπεδώνεται, φυσικά, με το πέρασμα των χρόνων. Ο "ανταγωνισμός", περιγράφει, κυρίως, τη δύσκολη περίοδο της εφηβείας της κόρης, όπου, η ωρίμανση της ως γυναίκα, καθιστά κατά κάποιον τρόπο "αναγκαστική" σύγκρουσή της με τη μητέρα, στην προσπάθεια που καταβάλει ώστε να αυτονομηθεί τελικά, ως μια διαφορετική προσωπικότητα...

Με λιγότερο ή περισσότερο "συνειδητές" εκφάνσεις λοιπόν, παρακάτω, παρατίθενται, με απλά λόγια, τρεις λόγοι που η μοναδική αυτή σχέση, είναι διαφορετική από τη σχέση της μητέρας με το αγόρι:

Μια μέρα "εις το «λαϊκό νηπιαγωγείο»" του 1929

...Το 1929, η συνεργάτιδα «Νταίζη», έγραφε στην εφημερίδα «Ακρόπολις»:

«Αυτές τις μέρες, επισκέφθηκα ένα λαϊκό νηπιαγωγείο… Τα παιδάκια είναι καθισμένα σε μικρές ψάθινες καρέκλες και κοιτάζουν στα μάτια τη δεσποινίδα Μαρία, που θα τους διηγηθεί ωραίες ιστορίες και θα τους κάνει το μάθημα παίζοντας.
Η δασκαλίτσα γράφει με την κιμωλία στο μαυροπίνακα την ιστορία του Αντρέα που φυτεύει λευκές και γαλάζιες ανεμώνες και τις ποτίζει μοναχός του. Οι λέξεις π ο τ ι σ τ ή ρ ι, λ ο υ λ ο ύ δ ι α, ν ε ρ ό, χ ώ μ α, είναι γραμμένες με μεγάλα γράμματα. Η δεσποινίς Μαρία τις διαβάζει δυνατά, χωρίζει κάθε συλλαβή, χαράζει γραμμές…
-Τι έκανε ο Αντρέας;
Τα παιδιά επαναλαμβάνουν
-Φύτεψε ανεμώνες κλπ.
Αυτή είναι η καινούργια μέθοδος…

Στα διαλείμματα όλα μαζί παίζουν μέσα σε ένα μεγάλο περιβόλι και φυτεύουν τις ανεμώνες «που φύτεψε ο Αντρέας»…

Οι περισσότερες ώρες της διδασκαλίας γίνονται στο ύπαιθρο. Οι δασκάλες δείχνουν στους μικρούς δυο παιδιά που παίζουν με την άμμο σε διάφορες πόζες και πρέπει τα παιδιά να ανακαλύψουν τις θέσεις που έχει το γόνατο, το πρόσωπο, τα χέρια. Τα συνηθίζουν από μικρά να νιώθουν την προοπτική, τη θέση που έχει κάθε πράγμα. Και η διδασκαλία αυτή δεν τα κουράζει, αλλά τα ευχαριστεί.
Στα διαλείμματα παίζουν στο περιβόλι δύο ολόκληρες ώρες…

Το σύστημα αυτό είναι θαυμάσιο, γυμνάζει τα παιδιά, αναπτύσσει τη φαντασία τους και τα διδάσκει πολλά πράγματα που δεν θα ξεχάσουν ποτέ επειδή εντυπώνονται στη μνήμη τους. Το παιδί είναι ενθουσιασμένο παίζοντας να σχηματίσει μια φράση, να ζωγραφίσει εκ του φυσικού ένα λουλούδι ή ένα ζώο, να κάνει ένα λογαριασμό εκ του προχείρου (αν αγοράσει τόσα μήλα ή ζαχαρωτά τι θα του στοιχίσουν) κτλ.
Και με αυτόν τον τρόπο σπουδάζει χωρίς να κουράζεται το μυαλό του.
Το λαϊκό αυτό νηπιαγωγείο έχει μια μεγάλη αίθουσα όπου τα παιδιά παίρνουν το πρόγευμά τους. Τα πιο μεγάλα, υπηρετούν στο τραπέζι με ενθουσιασμό…»

Δεν έχω ως στόχο να κάνω κριτικές ή συγκρίσεις. Το άρθρο δεν αναφέρεται άλλωστε σε μεθόδους διαχείρισης εντάσεων ή κρίσεων ή στο εάν υπάρχουν παιδιά που είναι "διαφορετικά" από αυτήν την ομοιομορφία που προσλαμβάνουμε ως αναγνώστες, αφού περιορίζεται στις πλευρές που ενθουσιάζουν την αρθρογράφο…

Έχω ατελείωτη αγάπη στο να ψάχνω «θησαυρούς» σε παλιά βιβλία και εφημερίδες…

Σε αυτό το άρθρο, μου αρέσει η φυσικότητα που τα παιδιά μαθαίνουν, μου δίνει την αίσθηση ότι δεν υπάρχει άγχος, ότι γίνονται πολλές επαναλήψεις των πραγμάτων που τα παιδιά μαθαίνουν, μια αίσθηση οικειότητας των ερεθισμάτων που χρησιμοποιούνται και απλά του ότι δεν υπάρχει η συνεχής αναζήτηση για κάτι πιο «φανταχτερό» ως εκπαιδευτικό ερέθισμα…

Οι ιδέες του να μαθαίνουν τα παιδιά μέσα από τη φυσική αλληλεπίδραση, δεν είναι τελικά τόσο καινούργιες όσο θέλουμε να παρουσιάζουμε τελικά… Αυτό που με ανησυχεί συχνά όμως, είναι, εάν στην εποχή μας, έχουμε πραγματικά τη διάθεση να μάθουμε στα παιδιά αρκετά πράγματα «από την αρχή»: να τους δώσουμε χρόνο για στοχασμό, χρόνο για να νιώσουν ασφαλή με όσα γνωρίζουν πριν τρέξουμε παρακάτω, χρόνο για αυτές τις επαναλήψεις των «αυτονόητων» πραγμάτων που τα αφήνουν για λίγο περισσότερο να είναι παιδιά…

Χ. Κ.

Δυναμικές της σχέσης οικογένειας και σχολείου

Την Τρίτη 12 Απριλίου, συμμετέχοντας σε μια πολύ ενδιαφέρουσα και ποιοτική ημερίδα που διοργανώθηκε από τους σχολικούς συμβούλους Ευαγγελία Μπλατσούκα, Δέσποινα Μπαλάση και Πέτρο Ορφανό και απευθυνόταν σε εκπαιδευτικούς δημοτικής και προσχολικής αγωγής, με θέμα τις δυναμικές της σχέσης οικογένειας του σχολείου, εκτός από την ευκαιρία να γνωρίσω εξαιρετικούς Ευβοιώτες επιστήμονες, είχα την ευκαιρία να καταθέσω την εμπειρία μου στην πράξη,από διοργανώσεις ενημέρωσης των γονέων σε θέματα διαχείρισης κρίσεων και συγκρούσεων...
Η ημερίδα, στο κύριο μέρος της, συνδύαζε τη θεωρητική τεκμηρίωση με την πράξη και εξίσου ενδιαφέρον ήταν το "στρογγυλό τραπέζι" που αποτελούταν από εξωτερικούς συνεργάτες και διευθυντές σχολείων, οι οποίοι παρουσιάσαμε τις δράσεις μας στη διάρκεια του σχολικού έτους 2015-2016, υπό το πρίσμα της σχέσης μεταξύ σχολείου και οικογένειας. Στο άρθρο αυτό, αναφέρομαι σε δυναμικές της σχέσης οικογένειας και σχολείου, οι οποίες αναδείχτηκαν από τη δική μου εμπειρία...

Υλικά ή εμπειρίες;

Πρώτα-πρώτα, η ψυχολογία, είναι η επιστήμη από την οποία συχνά περιμένουμε να μας δείξει δρόμους για να είμαστε περισσότερο ικανοποιημένοι από την καθημερινότητά μας, να ικανοποιούμε τις επιθυμίες μας, να αξιοποιούμε καλύτερα τα προσόντα μας ή να βρούμε την ευτυχία...

Ας σταθούμε όμως, στο κομμάτι του να είμαστε ικανοποιημένοι από την καθημερινότητά μας, μιας και φαίνεται ότι αυτό αναφέρεται κυρίως στην ουσία του θέματός μας: τότε θα βάζαμε αναπόφευκτα κάποιες προτεραιότητες στις επιθυμίες μας ...αλλά πώς; Θα εξετάζαμε καλά και από την αρχή όλα όσα ήδη θεωρούμε δεδομένα ή θα συνεχίζαμε να προσανατολιζόμαστε σύμφωνα με όσα έχουμε μάθει καλά κι έχουν διαμορφώσει το χαρακτήρα μας;

Και ακόμη κι αν ο δρόμος της ευτυχίας, περνούσε αποκλειστικά από την ικανοποίηση των επιθυμιών μας, τότε, αυτές οι επιθυμίες, θα είχαν κατά κύριο λόγο υλική υπόσταση ή θα ήταν εμπειρίες; 

Κινητοποιώντας τα σύγχρονα παιδιά στην ανάγνωση βιβλίων: μέρος δεύτερο, ιδέες κι εμπειρίες από τη συμμετοχή σε δράσεις φιλαναγνωσίας

Το τριήμερο 5-7/4, συμμετείχα εθελοντικά στις δράσεις φιλαναγνωσίας της κυρίας Μαρίας Αναστασίου, υπεύθυνης της Βιβλιοθήκης Καθενών, στα πλαίσια της συμμετοχής της βιβλιοθήκης στο εκπαιδευτικό και πολιτιστικό πρόγραμμα "Συλλέγω Εμπειρίες" (Ταξίδι προς το κέντρο πολιτισμού "Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος"). 

Μάλιστα, η δράση της 5ης Απριλίου, πραγματοποιήθηκε στο χώρο του ΚΕ.Φ.Ι.ΑΠ., με τη συνεργασία καλλιτεχνών και εθελοντών της ομάδας δημιουργικής απασχόλησης του Δήμου Διρφύων-Μεσσαπίων. 

Σε αυτές τις δράσεις, συλλέξαμε όλοι εμπειρίες, μικροί και μεγάλοι: εμπειρίες αισθητηριακές, εμπειρίες συνεργασίας και εμπειρίες έμπνευσης και δημιουργικότητας, αφού η φιλοσοφία των δράσεων αυτών αφορά τη σύνδεση συγκεκριμένων αναγνωσμάτων με εμπειρίες, μέσα από τη δημιουργία πλαισίων όπου όλα τα παιδιά μπορούν να αξιοποιήσουν τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους αλλά και να συνδυάσουν την ανάγνωση των βιβλίων και με νέες, ομαδικές, θετικές εμπειρίες...

"Αναποφασιστόμετρο": Όταν κάποιος είναι αναποφάσιστος...

Άγχος, θέματα αυτοπεποίθησης και διαχείριση των καθημερινών "προκλήσεων": πόσο "υποκειμενικά" βιώνουμε, τελικά, όλα τα παραπάνω;

Πώς μπορούν τα αρνητικά συναισθήματα να επηρεάσουν την αποφασιστικότητα μας;
Και ποιος είναι ο ρόλος του "περίγυρου";

Γενικά, σε ποιο βαθμό χαιρόμαστε τις καθημερινές στιγμές της ζωής μας;
Σε ποιο βαθμό πιστεύουμε ότι μπορούμε να επηρεάσουμε τις καταστάσεις που μας αφορούν;
Πώς αντιμετωπίζουμε τις "ευκαιρίες";
Μήπως είμαστε περισσότερο αυστηροί απ' όσο πρέπει στην αυτοκριτική μας;

Φαίνεται ότι, οι απαντήσεις σε αυτές ερωτήσεις, σχετίζονται σε μεγάλο βαθμό με το πόσο αναποφάσιστοι είμαστε, τι αντίκτυπο έχει αυτό στις αποφάσεις μας και πιθανόν με το πώς νιώθουμε γι' αυτές...

Τι σημαίνει όμως "παίρνω μια απόφαση";