Ανάγκες με διαφορετικές Αποχρώσεις

Οι σύγχρονες εξελίξεις και η διάδοσή τους, έχουν θέσει νέα στάνταρντς και για τον κόσμο της αναπηρίας. Με κριτήριο την επίτευξη καλύτερης ποιότητας ζωής και έχοντας επίγνωση της σπουδαιότητας της μαθησιακής διαφοράς, αναζητούμε συνεχώς καλύτερες εναλλακτικές για την αξιοποίηση των δυνατοτήτων των ατόμων, μέσω της καλύτερης ρύθμισης του χώρου και των βοηθητικών υλικών και μέσων, πάντοτε με κέντρο το κάθε άτομο ξεχωριστά, δημιουργώντας συμμαχίες συνεργασίας και προσφοράς στο περιβάλλον του. Το άρθρο που ακολουθεί, έχει γραφτεί στα πλαίσια μιας ξεχωριστής συνεργασίας, του Δήμου Διρφύων-Μεσσαπίων, του ΚΕ.Φ.Ι.ΑΠ. Γ.Ν. Χαλκίδας και των εθελοντών του Νοσοκομείου Χαλκίδος και του Δήμου. *Από τη θέση αυτή, ευχαριστώ θερμά τον κύριο Πέτρο Ορφανό, Σχολικό Σύμβουλο, συγγραφέα και ειδικό σε θέματα πολυαναπηριών, ο οποίος, από την πρώτη στιγμή, στήριξε ενεργά την πρωτοβουλία των εργαστηρίων Δημιουργικής Απασχόλησης του Δήμου Διρφύων-Μεσσαπίων στο χώρο του ΚΕ.Φ.Ι.ΑΠ.

Επειδή ο άνθρωπος με αναπηρία είναι πρώτα απ΄ όλα άνθρωπος, είναι προφανές ότι, οι σύγχρονες εξελίξεις και η χρήση τους για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής, τείνουν να καθιερώσουν νέα στάνταρντς και για τον κόσμο της αναπηρίας. 

Πιο συγκεκριμένα, η ραγδαία τεχνολογική ανάπτυξη, η ευρωπαϊκή διάσταση της εκπαίδευσης, η μετεξέλιξη της βιομηχανικής κοινωνίας σε κοινωνία της γνώσης (και της δια βίου μάθησης) και το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης, το οποίο συμβάλλει στη διάδοση των σύγχρονων τάσεων διεθνώς, έχουν οδηγήσει στο σχεδιασμό και την εφαρμογή συγκεκριμένων παρεμβάσεων ως μέτρων αντιστάθμισης και απαιτούν από τους επίσημους φορείς της ελληνικής κοινωνίας, την επιτυχή σύνδεση τους με την καθημερινή πρακτική, τις εμπειρίες, τα προβλήματα και τα ενδιαφέροντα των εκπαιδευτών των Ατόμων με Αναπηρία, στοχεύοντας, διαρκώς, σε ανώτερα επίπεδα ποιότητας ζωής. Μια ποιότητα, που εύκολα μπορεί να οικοδομήσει τις βάσεις της πάνω στην ενσυναίσθηση (δηλαδή τη συναισθηματική κατανόηση) των ατομικών διαφορών και στην αντιμετώπιση του προβλήματος ως "πρόκληση" στην επιστημονικότητα του εκπαιδευτή, ως προς την ανίχνευση των ικανοτήτων των Ατόμων με Αναπηρία. Εκεί δηλαδή, που οι άλλοι θα συναντούσαν όρια κι εμπόδια, ο εκπαιδευτής Ατόμων με Αναπηρία εντοπίζει "προκλήσεις", που αναζητούν νέες απαντήσεις κι εναλλακτικές όπως, καλύτερη ρύθμιση χώρων, επιλογή βοηθητικού υλικού και βελτίωση της επικοινωνίας και της συναισθηματικής κατανόησης. 

Συμπληρωματικά, θα λέγαμε ότι οι "ατομικές διαφορές", ενδέχεται να γίνονται αντιληπτές είτε ως "αδύνατα" σημεία, τα οποία τα άτομα μπορούν να αναπτύξουν περισσότερο, ώστε να γίνουν περισσότερο "ανθεκτικά" στις καθημερινές προκλήσεις και τα καθημερινά άγχη, είτε ως "δυνατά σημεία", δηλαδή τομείς στους οποίους τα άτομα έχουν ιδιαίτερη "κλίση" και τους οποίους μπορούμε να αναπτύξουμε, θέτοντας έτσι τις βάσεις της εξειδίκευσης και της αυτονομίας. Συνεπώς, οι ατομικές διαφορές, είναι νομίσματα με δυο όψεις, ωστόσο, ως εκπαιδευτές Ατόμων με Αναπηρία, προτιμούμε να αξιοποιούμε τη θετική πλευρά. Οι παρεμβάσεις μας, ξεκινούν από τα δυνατά σημεία που εντοπίζουμε, χωρίς να ακολουθούμε το μοντέλο διάγνωση-παρέμβαση, αλλά, μέσα από την πρακτική, ψάχνουμε για τις ικανότητες κι όχι για αδυναμίες, θέτοντας ρεαλιστικούς και πραγματοποιήσιμους στόχους, υπό τον εξής όρο: εάν οι ικανότητες του ατόμου με άριστα το 10 είναι 4, τότε η παρέμβαση δραστηριοτήτων είναι καλό να ξεκινάει από το 3...

"Αγεφύρωτες διαφορές": ένας σύντομος, πρακτικός οδηγός για την "τρίτη" πλευρά

Συγκρούσεις, παράπονα, απλές διαφορές ή διαφορές, εκ πρώτης όψεως ...αγεφύρωτες; Όποιο κι αν είναι το πρόβλημα, υπάρχουν κάποια "βήματα", τα οποία προετοιμάζουν το έδαφος της αποκατάστασης των σχέσεων. Σε αυτό το άρθρο, θα κάνουμε λόγο για την περίπτωση εκείνη, στην οποία υπάρχει μια τρίτη πλευρά που θέλει αλλά και έχει τις δεξιότητες εκείνες ώστε να βοηθήσει στην επίλυση.

Ας διαχωρίσουμε όμως, πρώτα απ΄ όλα, τα είδη της αποκατάστασης: κάποιες φορές, η μία ή και οι δύο πλευρές που αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα, δεν επιθυμούν να έρθουν πιο "κοντά". Δεν έχουν, δηλαδή, ως αίτημα τη δημιουργία ή την αποκατάσταση μια φιλικής σχέσης αλλά θέλουν απλά να λύσουν το πρόβλημα και να συνεχίσουν να διατηρούν κάποια απόσταση μεταξύ τους. Εκτός λοιπόν από την περίπτωση στην οποία τα ίδια τα εμπλεκόμενα στη σύγκρουση άτομα (ή ένα εξ αυτών) εκφράζουν το αίτημα της αποκατάστασης της σχέσης, υπάρχει και η περίπτωση το αίτημα αυτό να εκφράζεται από μια τρίτη πλευρά, η οποία επιθυμεί (αλλά εξαιτίας του προβλήματος, δυσκολεύεται) να συνεργαστεί ταυτόχρονα με τις δυο πλευρές.

Τι κάνουμε λοιπόν όταν, βρισκόμαστε στη θέση της "τρίτης πλευράς", ενώ "ανοίγονται" μπροστά μας δυο διαφορετικές οπτικές οι οποίες μοιάζουν να μην έχουν τίποτα κοινό;

Μιας κι είναι μια μέρα για τα παιδιά...

Η παιδική ηλικία έχει περισσότερα δικαιώματα σε σχέση με τις υποχρεώσεις της κι όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να επωμιζομαστε εμείς τις ευθύνες ως ενήλικες, ώστε τα παιδιά να είναι ξεγνοιαστα. Κι αυτό ισχύει για τα παιδιά όλου του κόσμου. Η προστασία της παιδικοτητας είναι ένα θέμα που χρειάζεται συντονισμενη δράση όλων των εμπλεκομενων με την παιδική ηλικία, φορέων.

Μια ενότητα ζητημάτων που, συμπληρωματικά με την κάλυψη όλων των άλλων αναγκών προκύπτει, είναι κατά τη γνώμη μου, η προστασία των "μυστηρίων" σχετικά με τον παιδικό κόσμο: μια φορά είναι κανείς παιδί, ωστόσο θυμομαστε κάτι από τον παιδικό τρόπο να βλέπει κανείς τα πράγματα. Τα παιδιά έχουν αρκετούς δικούς τους κώδικες έκφρασης κι επικοινωνίας μεταξύ τους, τους οποίους πρέπει επίσης να σεβαστουμε και να διασφαλίσουμε... Θέλω, από τη μια πλευρά να ενθαρρύνω την καλη επικοινωνία μεταξύ ενηλίκων κι ανηλικων, απο την άλλη πλευρά όμως δεν χρειάζεται ούτε να ρωταμε τα παιδιά παραπάνω απ` όσα "χρειάζεται", ούτε και να εξηγούμε παραπάνω απ` όσα χρειάζονται. Πιστεύω ότι με νιωθετε... Τα παιδιά είναι παιδιά και κάθε πράγμα γίνεται στην ώρα του!

Και μιας κι έρχονται γιορτές, επιτρέπεται να γινουμε κι εμείς παιδιά και ας απολαυσουμε τα -όχι μονο υλικά- δώρα του Αη- Βασίλη!!!

Με αγάπη ♥
Χ.Κ.

Όταν τα γυαλιά που φοράς είναι χρωματιστά...

Όταν βρίσκεσαι στη θέση εκείνου που ακούει το πρόβλημα που εκθέτει κάποιος άλλος, παραμένεις σιωπηλός (είναι αυτό που λέμε "ακούω ενεργά") και σε κατακλύζουν διάφορες σκέψεις. Κάποιες από αυτές είναι, κατά κάποιον τρόπο "αυτόματες", δηλαδή είναι απλές κριτικές, που σχετίζονται, όχι απαραίτητα με την επιστήμη και κάποιες άλλες σκέψεις αφορούν, εκείνα τα λόγια που θα πεις για να αποκλιμακώσεις την ένταση, όχι για να "χρυσώσεις το χάπι", ούτε για να πείσεις το άτομο ότι υπάρχει ένας "σωστός" τρόπος να βλέπει κανείς τα πράγματα, αλλά για να αναδείξεις συμπληρωματικούς τρόπους που μπορεί κάποιος να δει την πραγματικότητα. Θέλεις δηλαδή να ανοίξεις μια πόρτα, να δώσεις ένα χέρι να πιαστεί το άλλο άτομο, να του προσφέρεις εναλλακτικές.

Βέβαια, ο τρόπος που βλέπει κανείς τα πράγματα είναι μέρος της διαφορετικότητάς του, της αξίας του. Αυτό που επιδιώκουμε, ως ειδικοί, με τις παρεμβάσεις μας, δεν είναι τα άτομα να έχουν ομοιόμορφες αντιδράσεις στις "κρίσεις". Θα έλεγα καλύτερα ότι, το να είναι τα άτομα λειτουργικά και σε γενικές γραμμές ικανοποιημένα από τις ζωή τους, σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό, με την αποκατάσταση της αισιοδοξίας τους. 

Είναι όμως η αισιοδοξία κάτι απτό, κάτι ρεαλιστικό; Ή μήπως στην εποχή μας είναι κάτι αφελές ή ανέφικτο;

"Σε επίπεδο πεποιθήσεων...": Τα 20 "καλύτερα" της χρονιάς

Όλον αυτόν τον καιρό, γράψαμε, σκεφτήκαμε, επικοινωνήσαμε... Εμπνεόμαστε και δημιουργούμε μαζί... Νιώθουμε, αλλά και κρίνουμε, σύμφωνα με όσα νιώθουμε...
Ότι τα συναισθήματα έχουν τόσο μεγάλο ρόλο στη ζωή μας, δεν είναι απαραίτητα κάτι αρνητικό. Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, πιο "κοινωνική" έννοια από το συναίσθημα, αφού πολλά από αυτά που νιώθουμε σχετίζονται, τελικά, με τον τρόπο που βλέπουν τα πράγματα οι άλλοι (κάποιος άλλος ίσως να έλεγε: οι "σημαντικοί άλλοι")... 

Τι μας κινητοποιεί όμως να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας;